Yine bu hafta ne yazabilirim diye kara kara düşünüp kafa patlatırken birdenbire insanların ne kadar gamsız olduklarını fark ettim.
Gamsız olmaz çok mu kolay sizce?
Hiçbir şeyi kafaya takmamak olduğu gibi kabullenmek ve duygusuz bir insan olmak ne kadar kolay olabilir ki?
Bence bazı yaşanmışlıklar sayesinde insanlar bu seviye geliyor. İnsanlar yaşlandıkça hayata karşı sorumlulukları artıyor ve daha çok robotlaşıyorlar bana göre. Örneğin geçen yıl belki de kendinize daha çok vakit ayırabiliyordunuz. Lakin ekonomik koşullar sebebiyle veya başka sorunlardan dolayı daha çok çalışmak veya başka şeylerle meşgul olmanız gerekebilir.
Gün geçtikçe insanların sorumlulukları artıyor ve kendi içinde daha çok yalnızlaşıyor. Küçük yaşlarda düşündüğümüz tek şey okul, dersler, eğlenmek vs ama yaş ilerledikçe eğlencenin yerini geçim kaygısı, okulun yerine de haftanın 5 günü çalışabileceğimiz kapitalist bir iş sistemi bizi bekliyor.
Bu yaşlanma sürecinde dinlediğimiz müziklerden tutunda hayata karşı bakış açılarımız bile değişebiliyor. Günümüzde orta yaşlara gelmiş ve halen duygusal bağları yerinde olan insanlara imreniyorum açıkçası. Düşünsenize sevgili okuyucularım çocukluk aşkıyla evlenen insanlar var. Böyle bir nesilde güven bağlarını küçük yaşlardan itibaren sıkı sıkıya bağlanmış ve evlenmişler. Ne harika bir olay ama. Böyle insanların gamsız olması çok düşük bir ihtimal.
Belki de insanlar kavuşamadıkları aşklar, hayalini kurup gerçekleştiremedikleri birçok şey için zaman içerisinde duygusuz birer insanlar olup gamsız oluyorlardır kim bilir. Aslında duygusal olarak birbirimizi anlayabilsek yani empati kurabilsek hayatımızda bir çok şey daha farklı daha güzel olabilir. Bilmiyorum belki de çoğu zaman işimize geldiğimiz gibi davranıyor ve insanları hiçe sayıyoruz.
Bir insan bir insanı kolaylıkla gamsız, duygusal açıdan bitik yapabilir. Bu çok kolay bir şey. Lakin ne gerek var? Gamsız insanlar eskiden çok duygusal bir durumdayken yavaş yavaş yıllar içerisinde tükenen umutları yüzünden hiç bir şey hissetmeden robot gibi yaşıyorlar. Hayat çok garip ama yine de güzel. Size tavsiyem insan ilişkilerinde biraz daha empati kurabilirsek belki de karşı tarafı duygusal açıdan daha az etkiyebiliriz.
Bir sonraki köşe yazıma kadar görüşmek üzere.
