Son zamanlarda böylesine acı ama gerçek bir yazı yazmak istedim sevgili okuyucularım.
Dip nedir?
Bazen her insan gibi bizlerde kendimizi diplerde görürüz. Bitmişlik, tükenmişlik, parasal açıdan sıfırı görme, aşk hayatında başarıya ulaşamamış ve gittikçe kendi kabuğuna çekilen zavallı denebilecek insanlar oluyoruz bazen. Her şeyden öte kendimizi aşk acısına bir kaptırdık mı bizden kötüsü ve acınası başka biri olmuyor maalesef ki. Gönül ister ki her aşk mutluluk ile bitsin, herkes mutlu olup yaşamak istediği gibi yaşasın. Lakin bazen her şey yolunda gitmediği gibi bizim için bazı şeyler olamayabiliyor. Hani derler ya nasipten öte yol yoktur diye. İşte tam olarak mesele burada başlıyor bence.
Bazen bir şeyleri çok ama çok ister onun için hırslı bir şekilde gayret edip önümüzdeki merdiven basamaklarını birer birer çıkmaya başlarız. Son basamağa gelince takılıp düşer ve ilk basamağa tekrar geliriz ve bu gerçekten çok üzücü bir durum. Düşünsenize o kadar emek, gayret, hırs, zaman ve mücadele var lakin siz son basamakta takılıp ilk basamağa düşüyorsunuz. Halbuki o kapıya çok yaklaşmışken tekrar en başa dönmek tam bir hayal kırıklığı olsa gerek.
Bu koşullar altında bazen defalarca dener dener dururuz hiç yılmadan ve bundan başka hiçbir şey düşünmeden. Lakin sonunda anlarız ki olmuyor ve bazı şeyleri biz her ne kadar istersek isteyelim, ne kadar gayret edersek edelim olmayınca olmuyor maalesef. Bundan sonra acı bir kabulleniş ve kendini acıma duygusuyla bu hayatı yaşamaya devam ediyoruz, iyi veya kötü bir şekilde. İşte tam da o evrede insan kendini dipte görüyor ve artık hiçbir şeyin düzelmeyeceğini ve eskisi gibi olmayacağını düşünüp kendini daha da dipte görmeye başlıyor. Bu olay gerek aşk hayatında, iş hayatında, ailesel olaylarda ve arkadaşlık alanlarında sıkça görülen bir durum. İnsanın kendine bir kez güveni kırıldı mı artık ne eskisi gibi insanlar ile arkadaşlık kurabiliyor ne de hayatı tam anlamıyla yaşayabiliyor sevgili okuyucularım.
Biraz aradan vakit geçtiğinde bazen şöyle diyebiliyoruz ya ben çok istedim olsun diye ama iyi ki olmamış. Olsaydı şöyle veya böyle olurdu gibisinden şeyler söyleyebiliyoruz. İşte kendini dipte görmek ve aciz hissetmek tam olarak böyle bir olay. Hiç unutmam çok değil bundan bir kaç ay önce çok sevdiğim bir insanın ikiz çocuklarından bir tanesi kollarında hayata veda etmişti. Halbuki o ikiz çocukları 10 yıl boyunca beklemiş ve çeşitli tedaviler sonunda kavuşmuştu. 10 yıldır beklediği çocuğunun kollarında vefat etmesi çok zor ve güç bir durum. Bu insanın bundan sonra ki yaşamında kendini her zaman bitmiş olarak dipte görmesi olası bir durum. Her ne kadar diğer çocuğu yaşıyor olsa da vefat eden çocuğu için üzülüp kendini kahredecek ve bu hayattaki amacını sorgular bir hale gelecek.
İşte dibin de dibi bu olsa gerek.
Lakin bunu her insan yapamasa da en kısa sürede kendimizi toparlamalı ve hayata kaldığımız yerden tüm zorluklara ve güçlüklere rağmen devam etmeliyiz. Burada önemli olan dibi gördükten sonra kendimizi daha da acınası bir hale getirmemiz değil bence. Önemli olan o dipten yani kendimizi attığımız kuyudan çıkarmamız. Hayat bir şekilde devam ediyor. Kendini dipte gören yılmış, kendine olan güvenini kaybetmiş ve hayattan bir haber olan insanlara selam olsun.
