Karanlık bir gecede, dışarıda rüzgarın hışırtıları, eski bir binanın çürümüş duvarları arasında yankı yapar. Burası, yıllar önce yaşamla dolu olan ama şimdi sadece çürüyen ve terk edilmiş bir hastane. O hastanenin içindeki her koridor, her oda, geçmişin dehşetini saklıyor. Her köşe, tarihe gömülen ruhlarla dolu; her duvar, akıl sağlığını yitirmiş insanların feryatlarıyla inliyor. Ve sen, bir fenerle karanlıkta adım adım ilerliyorsun. Her adım, seni daha da derinlere çekiyor.
Bu, “Return to House on Haunted Hill” filminin ruhudur. 2007 yapımı bu korku filmi, sadece izleyicileri değil, karakterlerini de içine çekerken, bir kabusun kapılarını aralıyor. Bir önceki filmin korkuları hâlâ taze, ama bu kez daha fazlası var. Bu kez, çok daha fazla karanlık…
Sara Wolfe’un trajik ölümünden sonra, onun küçük kardeşi Ariel Wolfe bir yolculuğa çıkmaya zorlanıyor. Ariel, ablasının kaybıyla sarsılmış ve hayatı bir yıkımın ortasında kalmışken, ondan kalan bir iz peşinden gitmek zorunda kalıyor. Elinde bulduğu eski bir günlük, ona terk edilmiş ve perili bir akıl hastanesinde saklı olan gizemli bir idolün peşine düşmesi gerektiğini söylüyor.
Ve işte o idol, Ariel’i sadece bir lanetin, bir deliliğin içine çekmekle kalmaz, aynı zamanda ona hayatının en korkunç sınavını yaşatacaktır.
Ariel, hastaneye ilk adımını attığında, içindeki korku dalgaları bir şekilde harekete geçmişti. Karanlık, her şeyin üzerinde bir örtü gibi yayılıyordu. Koridorlardan yankılanan adımlar, geçmişin kaybolan ruhlarının sesi gibiydi. Hiçbir şeyin sesini duymuyor gibi hissediyordu ama içinde bir yerlerde, bir şeylerin ona doğru geldiğini, onu izlediğini, izlediği her gölgenin ardında bir tehlikenin olduğunu hissediyordu.
Ariel, hastanenin içinde ilerledikçe, her adımı bir kaybolmuşluğa doğru götürüyordu. Hastane, ona eski bir hayal gibi görünüyordu; ama gerçekte her bir duvar, her bir odada akıl sağlığının yıkımını barındırıyordu. Her köşe, akıl hastalarının çığlıklarıyla sarmalanmıştı.
Bir odadan diğerine geçtiğinde, bir şey fark etti: Kapalı bir kapı vardı. Ama ardında ne vardı? Gittikçe yoğunlaşan bir his, ona bu kapıyı açmasını söylüyordu. Ve bir şekilde, bu sesin ona bir işaret olduğunu düşündü. Ardından kapıyı açtığında, sadece bir hayaletin elleriyle karşılaştı.
Bir anda, kapının ardında, ölülerin gölgelerinden biri belirdi. Sara’nın ruhu! Ariel’in gözleri büyüdü; ablasını ölümsüzleştiren anıların soğukluğunu hissetti. Ama bir şey garipti… Sara, o eski halinden farklıydı. Yüzü solgundu, gözleri korkunç bir şekilde boştu. Sanki tüm gerçeklik, bu hayaletin varlığıyla çarpılmıştı. Ariel, bir adım geri atmak istedi ama bir el, onu durdurdu. Sara’nın sesi fısıldıyordu: “Beni bulmalısın. Burada kalman gerek.”
Ariel, nehrin kenarındaki bir kayık gibi savruluyordu. Geçmişin karanlık sularında kaybolmak, ona çok yakın bir seçenek gibi görünüyordu. Ama kaçmak mümkün müydü? Yoksa bu kadim lanet ona doğru adım adım yaklaşan bir ölüm müydü?
Dr. Richard B. Vannacutt… Bu ismi duyduğunda, her şeyin derin karanlıkta kaybolduğunu hissedersin. Çünkü o, yıllar önce hastanede yaptığı korkunç deneylerle akıl hastalarının zihinlerini yok etmiş, onları deliliğe sürüklemişti. Şimdi, hastanenin derinliklerinde, onun ruhunun izleri hâlâ dolaşıyor. Ariel ve ekibi, sadece fiziksel bir tehlike ile değil, aynı zamanda Vannacutt’un yaptığı dehşet verici deneylerin ruhsal izleriyle de karşı karşıya kalıyor.
Hastanede ilerledikçe, o eski doktorun yaptığı korkunç işlemler ile karşılaşıyorlar. Çürümüş bedenlerin yanlarında, akıl hastalarının feryatları her koridordan yükseliyor. Bir anda, Ariel bir ses duydu: “Sen de buraya aitsin.” Her bir odada, Vannacutt’un yaptığı deneylerin karanlık yankıları vardı. Sesler ona daha yakın, daha içsel bir hale gelmişti. Beynini bozan düşünceler, her an daha da güçleniyordu. Her adımda, hastane duvarları ona doğru kapanıyordu.
Bir anda, Ariel’in gözleri bulanıklaşmaya başladı. Kendisini kaybetmek üzereydi. Zihninde, Vannacutt’un sesleri onunla birlikte konuşuyordu: “İçeri gir, Ariel. Senin yerin burada. Tüm geçmişini unut ve kabuslarına doğru ilerle.”
Ariel, çığlık atarak geriye doğru koşmaya başladı. Ama adımları, her zaman olduğu gibi, onu daha da derinlere çekiyordu. Sonunda, hastanenin en karanlık noktasına, Sara’nın hayaletinin son adımlarını takip ederek sürüklendi.
Ariel, hastanenin derinliklerine indikçe, bir çıkış bulma ümidi yavaşça yok oluyordu. Tüm yollar kapalıydı. Zihnindeki korkular, gerçeklikle karışıyordu. Kapılar kapanıyordu, pencereler birer birer çürüyordu. Ve en sonunda, bir an için, her şey sessizleşti.
Ancak, tam o anda, görünmeyen bir el, Ariel’in sırtına dokundu. Ariel, her şeyin son olduğunu düşündü. O an, geçmişin laneti ve bu akıl hastanesinin çürümüş duvarları, onu tamamen yutuyordu. Bir zamanlar, Sara’nın kaybolduğu gibi, Ariel’in ruhu da bu karanlıkta kayboluyordu.
Ve sonra, her şey karardı. Ariel, hastanede kayboldu. Kimse onun varlığını hatırlamadı; çünkü o bir hayalet olmuştu.
Bazen, korkuların içine dalmak, çıkışsız bir yola girmeye benzer. Ariel’in hikayesi, bizi o çıkışı aramaya iterken, aslında bir hiçliğe doğru sürüklendiğimizi anlamamıza neden olur. “Return to House on Haunted Hill”, bir hikâyeyi değil, bir kabusu anlatıyor. Her adımda bizi daha da derinlere, bilinçaltının karanlık köşelerine çekiyor. Ve nihayetinde, bir karanlıkta kayboluyoruz.
Tıpkı Ariel gibi…
