Bayram semavi olsun ya da olmasın, tüm dinlerde olan bir olgu. Yahudilerde üçü büyük yedi dini bayram var. Hristiyanlar da biraz daha az beş tane. Tabiat’a bağlı olarak kutlanan iki bayram var. Bir baharın başlangıcı nevruz, diğeri sonbahar’ı haber veren mihrican. Milli bayramlar genellikle o milletin bağımsızlığını kazandığı gün ile ilgili olduğu için takvimle kayıtlı değil.
Senenin herhangi bir gününde de olabiliyor. Kısaca farklı kültür ve din olsa da her toplumun en az iki bayramı var. Bizde ise dini bayram yalnızca iki tane. Kurban ve Ramazan Bayramı. Ramazan bayramın ismi zaman zaman tartışma konusu oluyor. Toplumun büyük bir kısmı bu bayrama Ramazan Bayramı derken bir kısmı ise Şeker Bayram diyor. İsimler, kullanıcılar tarafından yüklenilen anlam sonucu sembolik bir değer kazanıyor ve taraflar arasında tartışmalara neden olabiliyor.
Birlik ve huzur günleri olması gereken bayramlarda gereksiz bir tartışma yaşanıyor. Kusurların affedildiği, küskünlerin barıştığı, hoşgörü ve muhabbet günlerine yakışmayan tartışmalar hem de. Oysa Ramazan bayramının bir çok ismi var. Ona sadece şeker bayram denmemiş. Tarih boyunca farklı isimler de verilmiş. Klasik şairlerimiz Ramazan Bayrami için, şevval bayramı demişler mesela. Ramazanı da unutmamışlar tabi. Halkımız Ramazan Bayramını benimsemiş. Bunda ayın adının da etkisi olsa gerek. Bu bayrama şeker denmesinin nedeni sanıldığı gibi sadece misafirlere şeker ikram edilmesi değil, öncesi de var. Osmanlı döneminde, Ramazan ayının ilk yarısı bitince askerlere tepsilerle tatlı gönderme adeti varmış. Bunu gören halk da bayramlarda tatlılar yapmaya başlar.
Çocuklar da bayram harçlıklarıyla muhteşem şekerli yiyecekler alırlar. Şekerli yiyecek o kadar değerlidir ki para yerine şeker ikram edilir olmuş. Zamanla mecaz yoluyla Ramazan Bayramının adı özellikle İstanbul’da Şeker Bayramı olarak anılır olmuş. Hepinizin Ramazan Bayramını en içten dileklerimle kutluyorum sevgili okuyucularım. Bir sonraki köşe yazıma kadar görüşmek üzere.
