Özlemekten daha güzel bir duygu var mı? bilmiyorum.
İnsan sevdiği, değer verdiği her şeyi etrafında tutamayabilir bazen. Uzak kalabilir ve belli sebeblerden dolayıda ayrı düşebilir çoğu zaman. Başka şehirlerden sevdiklerine el sallayıp, aynı gökyüzünün altında olup kavuşamayabilir. İşte tam da bu anlarda araya özlem duygusu girer, hasret girer. Özlemek, alır götürür insanı hasret kaldığı şeylerin yanına. Öylesine güçlüdür ki özlem duygusu, zaman geçmek bilmez adeta. Sözlerin bile yetmediği duygu selinin içinde bulur kendini insan.
Araya mesafeler, yollar ve yıllar girebilir. İnsan özledi mi önünde dağ olsa duramaz. Ruhu güneş gibi kavurur hasret. Gözyaşları derya deniz olur. Hasretlik çekmek zordur. Herkes başka başka duygularla, başka başka tepkilerle yaşar özlemini. Sevdiklerimiz yanımızdayken renkler vardır, şarkılar, melodiler vardır. Fakat ayrı kalındığında renkler kayboluverir kimi zaman. Ateş gibidir özlemek bazen. Ama o ateş dile gelmez, dile katbekat mühür vurur gibi sessizliğe gömülürüz. Yalnızca birini özlemeyiz. Bazen şen şakrak yuvamızı, çocukluk yıllarımızı, yürüdüğümüz sokakları ve hatta mahalle fırınından yükselen o tazecik ekmek kokusunu özleriz.
Çocukluğumuzu, masumiyetimizin beyazlığını ve saflığını özleriz. Işık saçan gençliğimizi özleriz. Derinden hissettiğimiz bu duyguyu avuçlarımızın içine almak da bizim elimizde, özlemin bizi avuçlarının içine almasına izin vermek de… Kelimeler, cümleler susabilir ancak duygular gözlerden fışkırır. Hasret kaldığını damarlarına kadar hissedip devasını bulamamak acıdır. Özlediğini inkar edersin ilk başlarda. Herkesten köşe bucak kaçırırsın ruhunun diğer yanını. Kalbe inkar edemezsin, karanlığın içinden çıkan bir ışık hüzmesi gibi kendini beli eder özlem. Onunla hep hesaplaşırsın, ne o galip gelebilir, ne de karanlığını yenebilir. Özlemin ışığı, ruhunu vurduktan sonra, soğuk taş duvarlarda asılı, son derece asık yüzlü bir resim olabilirsin.
Özlemek ruhun bir yansımasıdır. Özlemek ruhumuzdan izler taşır. Özlem duygusunun bıraktığı izlerde yürüyüp, yaşamımıza yeni bir soluk katma çabamız boşuna değildir. Geçmişe dönmek, bir anda sihirli bir değnekle özleme son vermek mümkün olmasa da özlemin beraberinde getirdiği güçlü duygular vardır. Özlem, bir kez ugradı mı kapıya vefa nedir, kıymet nedir anlayıveririz. İşin özünde özlemek, güzel ve son derece saf bir duygudur ölçülü olduğunda. Onun bir ateşe dönüşmesine izin vermeyin lütfen.. Bir sonraki köşe yazıma kadar görüşmek üzere.
