İlber Ortaylı’nın sık sık kullandığı, dile getirdiği bir sözcük vardı. Bu sözcük işittiğim kadarı ile sosyal medyada da kullanılıyormuş. “CAHİLLER”
Ben bu sözcüğü pek kullanmak istemiyorum. Çünkü cahilin ne demek olduğunu biliyorum. Ve onlara cahil diyemem. Neden ki bu sözcüğü onlara yakıştıramam. Çok kez bu sözcüğü kullanan insanın muhatabını hiç anlamamış, ya da anlamak, istememiş ve bu yüzden ki kendisinin ona göre daha cahil bir insan olduğunu itirafından başka bir şey değildir.
Edep ya hu diye bir sözümüz vardır.
Edepsiz ile edepsiz olunmaz.
Eğer bir insan karşısındaki bir insan için çirkin, yakışıksız bir söz söylüyorsa, bu söz her şeyden önce kendisine layık bir sözdür.
Kendisine ve hele hele başka insanlara saygısı olan bir insan nasıl böyle bir şey söyleyebilir anlamış değilim.
Mehmet Şevket Eygi’yi kaybettik.
Basında kendisi hakkında hoş olmayan “Bir Gerici Öldü” başlığını taşıyan yazılar yer aldı.
İyi bir dindar nasıl gerici olur, bunu da pek anlamış değilim.
Çağı anlayan, bunun için söz söyleyen ve bir hayli donanımı olan bir kimse nasıl gerici olabiliyor.
Bunu İlber Ortaylı’nın bir sözü ile yaftalayarak “Hödükler” var. Bana kalırsa bu hödükler fosilleşmiş yaratıklar. Bir yerde donup kalmış insanlar.
En azından öteki mahalleye kulak vermemiş, onları anlamaya çalışmamış insanlar.
Onları tanımamışsın ki “Gerici” diyorsun.
Bana kalırsa asıl gerici olan sensin. Değişmemişsin ve bazı şeyleri anlamaya çalışmamışsın. Bu zor ve zahmetli gelmiş sana.
Yahu konforunu boz biraz.
Buna aklın yetmiyorsa, bilgin, donanımın yetmiyorsa yapacak bir şey yok.
Mehmet Şevket Eygi hakkında sözü edilenlerin dışında birkaç şey söyleyeceğim.
Galatasaray Lisesi mezunu. Sosyal Bilimler Fakültesini bitiriyor.
Uzun yıllar Sultanahmet/ İstanbul’da oturuyor. Ve Milli Gazete’de yazıyor.
Ve bir hayli enteresan bir yazı hayatı var.
Yazılarını yazıyor, gazeteye götürüyor, veriyor ve tashihlerini kendisi yapıyor.
Ve hiçbir yazısına karşılık para almıyor.
Bu basın hayatında görülmüş bir şey değildir.
Bir hayli ince, duyarlı estetik bir yanı ve donanımı var.
Bir bayan mimar tarafından tasarlanmış Şakırın Cami için çağırmışlar, inceliyordu.
Ben bu programı seyrettim. Ve şunu itiraf edeyim. Camii ve mimari konusundaki bilgilerine, açıklamalarına şaşmamak mümkün değil.
İzleyebildiğim kadarı ile Hüsnü Hat konusunda Hilye, Hilye’yi Şerif merakı vardı. Ve bir evde Hilye’yi Şerif varsa bunu o evi koruyacağına inanırdı. Şakırın Camii inanılmaz güzellikte bir camii. Zeynep Kamil Hastanesinin yanında, Karaca Ahmet Mezarlığı içinde.
Camii mimarisi de gün be gün, hayatın değişen koşullarına göre daha başka formlar alıyor. Japonya’da tamamen camdan inşa edilmiş bir cami basında yer aldı.
Kozyatağı/İstanbul’da yepyeni bir form alan bir camii var.
Şimdi size belki de hiç bilmediğiniz bir olayı aktaracağım. Bir süre İznik’te yaşayan yazar ve karikatürist Orhan Soybay, Milli Gazeteden emekli bir fikir işçisi idi. Ben kendisi ile yakın dostluk kurdum. Yalnız yaşıyordu. Bir çok kez birlikte olduk. Evine gittim. Uzun sohbetlerimiz oldu. Mehmet Şevki beyi tanıyordu. Başka arkadaşlarla bir araya getirdim. İstanbul aşığı idi. Geniş bir kütüphanesi vardı.
Cenazesinde yer aldım.
Kütüphanesi ziyan, zebil oldu. Toplanan arkadaşlar beni çağırdılar. Ressam, şair Muammer Demirel’in de yer aldığı arkadaşlarla bu kitapları nasıl değerlendirebiliriz diye uğraştık, durduk.
Şimdi çok ilginç bir olayda sıra.
Yine bir televizyon kanalında Mehmet Şevki Eygi konuşuyor. Televizyona Cem Karaca bağlandı. Ve aynen şunları söyledi: “Üstadım, Sizin rahleyi tedrisatınızda olmaktan büyük şeref duyarım”
Ve ertesi gün Cem Karaca CHP üyeliğinden atıldı.
Bu ne biçim zihniyet, vallahi anlamak çok güç.
Sık sık Türkiye’de ki Müslümanları eleştirdi. Yine bir yazısında “Bunların hepsini kaldıracaksın, yenilerini getireceksin” yollu bir şey söylemişti.
Pek sözü edilmeyen bir iki yanını dile getireyim dedim. Bu tür bir insana hödükler nasıl gerici diyorlar, siz karar verin. Ben bir şey demeyeceğim.
Bu sözde mi bir arıza var?
